CHOROBY CYWILIZACYJNE - DEPRESJA

,,Aequam memento rebus in arduis serrare mentem non secus in boris"
Pamiętaj zachować spokój umysłu tak w nieszczęściu jak i w powodzeniu.

Seneka

Depresja dotyczy ok. 10% populacji. U połowy chorych na depresję nie jest ona nigdy zdiagnozowana! Depresja jest niezależnym czynnikiem ryzyka wystąpienia cukrzycy, cho­rób sercowo-naczyniowych. Jeżeli do choroby somatycznej dołączy się depresja, to prze­bieg choroby podstawowej staje się cięższy, pogarsza się rokowanie, wzrasta ryzyko powi­kłań i zgonu. Znajomość objawów choroby może pomóc nam w podjęciu decyzji o konsul­tacji z lekarzem.

OBJAWY DEPRESJI wg WHO (Światowa Organizacja Zdrowia)

Trzy podstawowe objawy depresji:

1. Obniżony nastrój.
2. Anhedonia (brak odczuwania przyjemności).
3. Anergia (brak energii).

Siedem objawów dodatkowych: 1. Negatywna ocena własna. 2. Poczucie winy. 3. Myśli i zachowania samobójcze. 4. Niesprawność intelektualna. 5. Zaburzenia aktywności. 6. Zaburzenia snu. 7. Zaburzenia apetytu i masy ciała.

Depresja staje się prawdopodobna, jeżeli występują co najmniej cztery objawy, w tym dwa objawy podstawowe i trwają nieprzerwanie co najmniej 2 tygodnie.

Przyczyną depresji jest zaburzenie funkcjonowania neuroprzekaźników głównie serotoni­ny i noradrenaliny (leki powodują wzrost poziomu serotoniny a przez to poprawę samo-
poczucia).

DEPRESJA SAMA NIE PRZEMINIE! Depresję należy jak najszybciej rozpoznać i leczyć, gdyż:

• choroba jest ogromnym obciążeniem dla chorego,
• ogranicza zdolność do nauki i pracy,
• negatywnie wpływa na przebieg innych schorzeń.

Leczenie depresji to psychoterapia i/lub farmakoterapia. Leki przeciwdepresyjne są bezpieczne i skuteczne. Jest to choroba uleczalna, ale leczenie jej wymaga czasu. Efekty leczenia wstępują po 2-4 tygodniach zażywania pełnej dawki terapeutycznej leku. Po uzyskaniu poprawy należy
kontynuować leczenie ok. 6 miesięcy, a nawet dłużej celem utrwalenia uzyskanego efektu. Bardzo ważną rolę w leczeniu odgrywa rodzina i otoczenie pacjenta. Rodzina i przyjaciele powinni wspierać chorego a nie krytykować, rozumieć, że nie jest on w stanie wykonywać codziennych obowiązków, że nie symuluje oraz, że leczenie wymaga czasu.

Na depresję może zachorować każdy, bez względu na wiek, wykształcenie i status mate­rialny. Depresja to nie choroba psychiczna, to nie oznaka słabości, to nie coś wstydliwe­go. Jest to choroba, która może być jednym z najcięższych cierpień doznanych w życiu, może też stać przyczyną śmierci.